lachyoga als 'fin de saison' activiteit

Uittreksel uit mijn blog "365 dagen verwondering"

25 augustus, voor de schoolgaande jeugd is het einde van de grote vakantie in zicht en de horeca uitbaters aan de Kust kunnen terugblikken op een prachtige zomer en hopelijk ook op een prachtig seizoen...

... Het verwondert mij dat fin de saison heden ten dage nog in ere wordt gehouden, op zijn minst door werkgevers met een hart op de juiste plaats.

Ik zag vanmorgen het bonte gezelschap (van een restaurant en een hotel in Heist) reeds van ver komen aanrijden op hun gehuurde fietsen. Aan één van de fietsen hing zelfs een aanhangwagentje waarin de hond des huizes de wacht hield bij de bagage die voor het gezelschap was voorzien: stoelen, matten, lunchpakketten, drank, … De fietsers hielden halt en lachten mij vriendelijk toe, nog voor één van hen vragend mijn naam had uitgesproken … mevrouw Viviane? Het ijs was gebroken, ik voelde mij welkom in de groep. Er was trouwens niet alleen voor het comfort van het personeel gezorgd.  Voor het transport naar mijn werkplek en terug had men een elektrisch golfkarretje gehuurd. De gastvrouw bracht mij – zonder enige inspanning van mijnentwege – naar het einde van de zeedijk waar de fietsen en het karretje ordentelijk werden geparkeerd.

Het leuke aan zo’n fin de saison programma is dat de deelnemers zo lang mogelijk in het ongewisse blijven over de inhoud.  Pas toen het gezelschap zich achter een hoge duin – beschermd tegen de wind – had geïnstalleerd en zij de tekst op mijn truitje – lach-je-wel, zing-je-wel, dans-je-wel – in de gaten kregen, hadden zij door dat hun fin de saison uitje zou starten met een initiatie lachyoga op het strand.

Tot mijn spijt diende kon ik na afloop niet ingaan op de vriendelijke uitnodiging om mee te tafelen op het strand. Het gesprek – op de terugweg met het golfkarretje – met de vrouw met het hart op de juiste plaats maakte echter veel goed want het was het voor mij één en al genieten. Ik wens haar en haar medewerkers nog heel veel fin de saisontoe!

Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 25 augustus 2015

(Bron foto: vivapo)
Meer foto's vind je op deze website bij de Fotogalerie.

*Op zoek naar een activiteit voor teambuilding?
Vraag dan vrijblijvend naar een offerte via lachyoga@vivapo.net voor
– een initiatie lachyoga (één uur) indoor
– een initiatie lachyoga (één uur) aan zee
– een lachwandeling (één uur) in de natuur

oogst

Uittreksel uit mijn blog "365 dagen verwondering".

Op vraag van Vorming+ Midden- en Zuid-West-Vlaanderen mocht ik vandaag ik voor de vierde keer de workshop lachen om niets kan je leren* begeleiden in de reeks sporen naar jezelf. Dertien vrouwen en één man waren bereid om zich samen met mij een ganse zomerdag te verdiepen in de kunst van het lachen … en dan nog wel lachen om niets!

Hoe komen mensen op het idee om over lachen een workshop te volgen? De titel alleen al volstaat misschien om weerstand te ontmoeten. Lachen is toch iets spontaan? Lachen gebeurt toch vanzelf? Dat is althans wat ik ooit dacht toen ik tijdens mijn opleiding actief emotioneel lichaamswerk voor het eerst het woord lachmeditatie hoorde. Intussen ben ik ervan overtuigd dat zelfs deze éne workshop het leven van een deelnemer een andere wending kan geven.

Ik start de workshop altijd met twee vragen: wat verwacht je van zo'n workshop én wat is jouw inbreng? Het beantwoorden van de tweede vraag is minder evident omdat de deelnemers zich zelden bewust zijn van hun rol in het welslagen van zo'n workshop of omdat zij te bescheiden zijn.

Zij denken dat ze met een lege mand komen en hopen om die dan gevuld weer mee te nemen.  Hun mand is echter nooit leeg want zij brengen minstens zichzelf mee én daarenboven hun wijsheid, hun vragen, hun manier van zijn... Alleen nog maar stilstaan bij de vraag naar hun inbreng zorgt er voor dat zij zich in de loop van de dag bewust worden hoe belangrijk hun aanwezig-ZIJN wel is.

Op het eind van de dag pols ik gewoonlijk naar hun oogst: waarmee heb jij je mand vandaag gevuld? Als die oogst aan hun verwachtingen beantwoordt of zelfs overtreft, ontstaat er een gevoel van verwondering. Dit was ook vandaag het geval zoals uit deze bloemlezing aan ervaringen blijkt:

• speelsheid en luchtigheid
• praktische tips ontvangen
• respect ervaren voor de veerkracht van de deelnemers-met-een-verhaal
• genoten
• een goed gevoel
• wat het met een mens doet om samen met onbekenden te lachen
• meer zelfvertrouwen
• de noodzaak om te kunnen én willen lachen
• ruimte geven aan emoties
• verbondenheid
• oogcontact leren maken
• mezelf zijn
• geleerd wat lachen in beweging kan zetten
• het belang van de lach
• ongeremd lachen is een geschenk
• geven en ontvangen als 'doorgeven van een kapitaal'
• de voordelen van nep lachen
• meer ontspannen
• leren nep lachen
• tips voor toepassingen in het dagelijkse leven
• het gevoel bij een aanstekelijke lachen opnieuw
• het belang van lachen
• nieuwe inzichten
• een warm gevoel.

Van harte, Viviane Van Pottelberghe - 22 augustus 2015

Waarom vooraf inschrijven?

• Bij iedere mailing wil ik nog uitdrukkelijker vermelden dat vooraf inschrijven noodzakelijk is.
• In de toekomst zal ik geen activiteiten meer plannen op de derde maandag van maart, noch een beroep doen op derden om mij op dié dag te vervangen.
• Ik hoop dat door dit 'accident de parcours' ook andere mensen inzien dat het in hun eigen belang is dat zij zich vooraf inschrijven, ook bij 'open' activiteiten. Overmacht is immers nooit uit te sluiten.

Sporen naar jezelf

Onder de noemer Sporen naar jezelf biedt Vorming+ Midden- en Zuid-West-Vlaanderen je maandelijks de kans om kennis te maken met een spoor naar jezelf. Zo kun je ontdekken of dat spoor iets voor jou is of niet, zonder zware tijdsinvestering. Is het iets voor jou, dan kun je de stap zetten naar een langduriger vorming. Is het niets voor jou, kun je voor jezelf verder op verkenningstocht.

Vandaag  volgden 12 vrouwen en 1 man zo’n spoor, deze keer richting lachyoga. Ze schreven zich in voor de workshop De kunst van het lachen om niets.

Bij de start van zo’n workshop pols ik naar de verwachtingen – wat kom je halen? – maar ook naar hun inbreng – wat breng jij vandaag in deze groep? van de deelnemers. Het antwoord op de eerste vraag is blijkbaar gemakkelijk – ze weten waarom ze tijd (op z’n minst acht uur) en geld hebben geïnvesteerd – maar het antwoord op de laatste vraag weten ze meestal niet, omdat ze daar nog niet eerder bij stil stonden.  Deelnemers die bereid zijn om naar binnen te gaan en te voelen en te delen wat zij willen inbrengen – zichzelf, zoals ze op dat moment zijn – worden beloond. Zij ervaren dat ze welkom zijn met hun verwachtingen, hun weerstand, hun verdriet, hun enthousiasme, … en op die manier bijdragen tot het welslagen van zo’n workshop.

Op het einde van zo’n workshop nodig ik de deelnemers uit om opnieuw naar binnen te gaan om te voelen wat voor hen de oogst is van zo’n workshop. Op die manier ontdekken sommige deelnemers dat zo’n activiteit écht iets voor hen is en kunnen zij desgevallend de stap zetten naar een langduriger vorming. Anderen ontdekken mogelijkheden om de theorie in de praktijk om te zetten in hun dagdagelijkse manier van zijn.
Kortrijk weze gewaarschuwd: op terrasjes, in winkelstraten, in het park, op fietsroutes, in cantines, op de bus of op de trein … ontmoet je gegarandeerd mensen met een brede glimlach of een schaterende lach!

Uit het overlopen van de oogst heb ik begrepen dat een aantal mensen stappen willen zetten naar meer vorming voor zichzelf of om zo’n workshop te organiseren als teambuilding binnen de organisatie waar zij werken. Ook vorig jaar – bij de tweede editie van Lachen om niets kan je leren – was dit het geval.  Eén van de deelnemers volgde nadien de opleiding tot lachanimator en start begin maart met een eigen lachclub in Oudenburg.

En dit alles zorgt dan weer voor een glimlach op mijn snoet en in mijn hart.

Perfect Imperfection

Hieronder vind je een uittreksel uit een bericht dat ik op 20/1/2015 postte op mijn blog 365 dagen verwondering

".... In plaats van de voorziene 7 deelnemers (de kleine ruimte was nèt groot genoeg) sijpelden één na één 15 (!) deelnemers binnen, waarvan meer dan de helft… niet geregistreerden.  Formulieren en schrijfgerief waren voorradig, tafels daarentegen; alle gestapelde tafels waren immers ingenomen door handtassen en jassen, want ook de kapstokken waren buiten gebruik. Eén lichtpunt: het sanitair was wél bereikbaar.
...
Mindful klingelde ik het belletje als startsein van de lachyoga en iedereen kwam in het NU. Met bewuste aandacht gaf ik lach-bevorderende-oefeningen. Met bewuste aandacht voor de mogelijkheden en beperkingen van de deelnemers ontstonden reikte ik zelf oefeningen aan en liet ik ruimte voor inbreng van de deelnemers. Het ene lachsalvo volgde op het andere. En in de afsluitende stiltefase was er tijd en ruimte voor contact met de innerlijke stilte en de innerlijke glimlach van elke deelnemer.

Na de lachyoga is er tijd en ruimte voor ‘socialising’. De beperkte ruimte bleek uitermate geschikt voor het uitwisselen van ervaringen en aankomende lach-initiatieven.  Er was verbondenheid voelbaar tussen mensen die voor het eerst kwamen ‘proeven’ van lachyoga, mensen die af en toe deelnemen, de ‘kern’ van vivapo’s lachclub en enkele ervaren lachanimators.

Gisteren heb ik opnieuw ervaren dat het welslagen van een lachsessie niet afhankelijk is van de accommodatie maar in grote mate van de bereidheid van de deelnemers om hun weerstand tegen neplachen los te laten.  De rol van de lachanimator is die van ‘facilitator’ die gebruik maakt van wat IS en van wat in haar of zijn rugzakje zit.  Gisteren was dat o.m. het lied “I FEEL GOOD”!
..."

Wil je het ganse verhaal lezen?