lachyoga als 'fin de saison' activiteitUittreksel uit mijn blog "365 dagen verwondering" 25 augustus, voor de schoolgaande jeugd is het einde van de grote vakantie in zicht en de horeca uitbaters aan de Kust kunnen terugblikken op een prachtige zomer en hopelijk ook op een prachtig seizoen... ... Het verwondert mij dat fin de saison heden ten dage nog in ere wordt gehouden, op zijn minst door werkgevers met een hart op de juiste plaats. Ik zag vanmorgen het bonte gezelschap (van een restaurant en een hotel in Heist) reeds van ver komen aanrijden op hun gehuurde fietsen. Aan één van de fietsen hing zelfs een aanhangwagentje waarin de hond des huizes de wacht hield bij de bagage die voor het gezelschap was voorzien: stoelen, matten, lunchpakketten, drank, … De fietsers hielden halt en lachten mij vriendelijk toe, nog voor één van hen vragend mijn naam had uitgesproken … mevrouw Viviane? Het ijs was gebroken, ik voelde mij welkom in de groep. Er was trouwens niet alleen voor het comfort van het personeel gezorgd. Voor het transport naar mijn werkplek en terug had men een elektrisch golfkarretje gehuurd. De gastvrouw bracht mij – zonder enige inspanning van mijnentwege – naar het einde van de zeedijk waar de fietsen en het karretje ordentelijk werden geparkeerd. Het leuke aan zo’n fin de saison programma is dat de deelnemers zo lang mogelijk in het ongewisse blijven over de inhoud. Pas toen het gezelschap zich achter een hoge duin – beschermd tegen de wind – had geïnstalleerd en zij de tekst op mijn truitje – lach-je-wel, zing-je-wel, dans-je-wel – in de gaten kregen, hadden zij door dat hun fin de saison uitje zou starten met een initiatie lachyoga op het strand. Tot mijn spijt diende kon ik na afloop niet ingaan op de vriendelijke uitnodiging om mee te tafelen op het strand. Het gesprek – op de terugweg met het golfkarretje – met de vrouw met het hart op de juiste plaats maakte echter veel goed want het was het voor mij één en al genieten. Ik wens haar en haar medewerkers nog heel veel fin de saisontoe! Van harte, Viviane Van Pottelberghe – 25 augustus 2015 (Bron foto: vivapo) *Op zoek naar een activiteit voor teambuilding? |
oogstUittreksel uit mijn blog "365 dagen verwondering".
Op vraag van Vorming+ Midden- en Zuid-West-Vlaanderen mocht ik vandaag ik voor de vierde keer de workshop lachen om niets kan je leren* begeleiden in de reeks sporen naar jezelf. Dertien vrouwen en één man waren bereid om zich samen met mij een ganse zomerdag te verdiepen in de kunst van het lachen … en dan nog wel lachen om niets! Hoe komen mensen op het idee om over lachen een workshop te volgen? De titel alleen al volstaat misschien om weerstand te ontmoeten. Lachen is toch iets spontaan? Lachen gebeurt toch vanzelf? Dat is althans wat ik ooit dacht toen ik tijdens mijn opleiding actief emotioneel lichaamswerk voor het eerst het woord lachmeditatie hoorde. Intussen ben ik ervan overtuigd dat zelfs deze éne workshop het leven van een deelnemer een andere wending kan geven. Ik start de workshop altijd met twee vragen: wat verwacht je van zo'n workshop én wat is jouw inbreng? Het beantwoorden van de tweede vraag is minder evident omdat de deelnemers zich zelden bewust zijn van hun rol in het welslagen van zo'n workshop of omdat zij te bescheiden zijn. Zij denken dat ze met een lege mand komen en hopen om die dan gevuld weer mee te nemen. Hun mand is echter nooit leeg want zij brengen minstens zichzelf mee én daarenboven hun wijsheid, hun vragen, hun manier van zijn... Alleen nog maar stilstaan bij de vraag naar hun inbreng zorgt er voor dat zij zich in de loop van de dag bewust worden hoe belangrijk hun aanwezig-ZIJN wel is.
Van harte, Viviane Van Pottelberghe - 22 augustus 2015
|
Waarom vooraf inschrijven?Uittreksel uit mijn lach-dagboek
Zoals aangekondigd in mijn nieuwsbrief zou een collega-lachanimator vorige maandag de lachyoga begeleiden, enerzijds omdat ik zelf om 19u een andere afspraak had waaraan ik mij niet kon onttrekken en anderzijds omdat het voor mijn collega-lachanimator een opportuniteit was om op die manier publiciteit te maken voor haar eigen lachclub die een week eerder van start ging.
Mijn collega-lachanimator liet mij zondagavond, m.a.w. daags voor de lachyoga weten dat ze onze afspraak niet kon nakomen omdat ze te ziek was. Ik heb daar uiteraard alle begrip voor en besliste om de lachyoga wegens overmacht te annuleren.
Ik viel echter bijna van mijn stoel toen ik vernam er zich drie (niet ingeschreven) dames tevergeefs hadden aangemeld in het DC ’t Reitje: iemand uit het Kortrijkse die met het openbaar vervoer twee uur onderweg is tijens de heenreis en nog eens twee uur tijdens de terugreis, iemand uit Oostende die voor het eerst zou deelnemen en iemand die een andere cursus bij mij volgt maar die zich voor de lachyoga niét had ingeschreven.
De centrum verantwoordelijke zat er erg mee verveeld. We hebben met elkaar overlegd en vastgesteld dat ik niets méér had kunnen doen dan ik heb gedaan:
- haar via mail verwittigd en gevraagd een briefje uit te hangen aan het DC met de mededeling dat de lachanimator ziek was en alle ingeschrevenen werden verwittigd
- de annulering aangekondigd op mijn FB profiel én op het FB profiel van vivapo’s lachclub én op de website van vivapo’s lachclub
- de annulering onmiddellijk (de zondagavond) via mail verzonden naar al wie ingeschreven was én opgevolgd of ze mijn mail hadden gelezen
- de annulering onmiddelllijk via mail verzonden naar al wie niét ingeschreven was maar die reeds dit jaar minstens één keer hebben deelgenomen; of ook al dié mensen hun mail hadden gelezen heb ik niét opgevolgd.
Wat leer ik hier uit?
Viviane, 19 maart 2015
|
Sporen naar jezelfOnder de noemer Sporen naar jezelf biedt Vorming+ Midden- en Zuid-West-Vlaanderen je maandelijks de kans om kennis te maken met een spoor naar jezelf. Zo kun je ontdekken of dat spoor iets voor jou is of niet, zonder zware tijdsinvestering. Is het iets voor jou, dan kun je de stap zetten naar een langduriger vorming. Is het niets voor jou, kun je voor jezelf verder op verkenningstocht. Vandaag volgden 12 vrouwen en 1 man zo’n spoor, deze keer richting lachyoga. Ze schreven zich in voor de workshop De kunst van het lachen om niets. Bij de start van zo’n workshop pols ik naar de verwachtingen – wat kom je halen? – maar ook naar hun inbreng – wat breng jij vandaag in deze groep? van de deelnemers. Het antwoord op de eerste vraag is blijkbaar gemakkelijk – ze weten waarom ze tijd (op z’n minst acht uur) en geld hebben geïnvesteerd – maar het antwoord op de laatste vraag weten ze meestal niet, omdat ze daar nog niet eerder bij stil stonden. Deelnemers die bereid zijn om naar binnen te gaan en te voelen en te delen wat zij willen inbrengen – zichzelf, zoals ze op dat moment zijn – worden beloond. Zij ervaren dat ze welkom zijn met hun verwachtingen, hun weerstand, hun verdriet, hun enthousiasme, … en op die manier bijdragen tot het welslagen van zo’n workshop. Op het einde van zo’n workshop nodig ik de deelnemers uit om opnieuw naar binnen te gaan om te voelen wat voor hen de oogst is van zo’n workshop. Op die manier ontdekken sommige deelnemers dat zo’n activiteit écht iets voor hen is en kunnen zij desgevallend de stap zetten naar een langduriger vorming. Anderen ontdekken mogelijkheden om de theorie in de praktijk om te zetten in hun dagdagelijkse manier van zijn. Uit het overlopen van de oogst heb ik begrepen dat een aantal mensen stappen willen zetten naar meer vorming voor zichzelf of om zo’n workshop te organiseren als teambuilding binnen de organisatie waar zij werken. Ook vorig jaar – bij de tweede editie van Lachen om niets kan je leren – was dit het geval. Eén van de deelnemers volgde nadien de opleiding tot lachanimator en start begin maart met een eigen lachclub in Oudenburg. En dit alles zorgt dan weer voor een glimlach op mijn snoet en in mijn hart. Viviane Van Pottelberghe – 28/2/2015 |
Perfect ImperfectionHieronder vind je een uittreksel uit een bericht dat ik op 20/1/2015 postte op mijn blog 365 dagen verwondering ".... In plaats van de voorziene 7 deelnemers (de kleine ruimte was nèt groot genoeg) sijpelden één na één 15 (!) deelnemers binnen, waarvan meer dan de helft… niet geregistreerden. Formulieren en schrijfgerief waren voorradig, tafels daarentegen; alle gestapelde tafels waren immers ingenomen door handtassen en jassen, want ook de kapstokken waren buiten gebruik. Eén lichtpunt: het sanitair was wél bereikbaar. Na de lachyoga is er tijd en ruimte voor ‘socialising’. De beperkte ruimte bleek uitermate geschikt voor het uitwisselen van ervaringen en aankomende lach-initiatieven. Er was verbondenheid voelbaar tussen mensen die voor het eerst kwamen ‘proeven’ van lachyoga, mensen die af en toe deelnemen, de ‘kern’ van vivapo’s lachclub en enkele ervaren lachanimators. Gisteren heb ik opnieuw ervaren dat het welslagen van een lachsessie niet afhankelijk is van de accommodatie maar in grote mate van de bereidheid van de deelnemers om hun weerstand tegen neplachen los te laten. De rol van de lachanimator is die van ‘facilitator’ die gebruik maakt van wat IS en van wat in haar of zijn rugzakje zit. Gisteren was dat o.m. het lied “I FEEL GOOD”! Wil je het ganse verhaal lezen? |